زیباترین اعتراف

قرار بود ساعت 4 بعدازظهر برسد اصفهان و بهم زنگ بزند . دل توی دلم نبود . بعد از مدتها رفتم آرایشگاه ، بابام داشت شاخ در می آورد ، البته با یک کنایه درست و حسابی حالم را جا آورد . ظریفانه بهم فهماند که بچه نیست ، گفت: چیه بابا؟ خبریه ؟ مهمان داری؟

گفتم: نه! مثلا چه خبر؟

گفت: سفری هم نداری؟ یه هفته است افتادی دنبال خرید لباس و ... حالا هم که آرایشگاه ... خوش به حالش هر کی هست خیلی عزیزه ، آخه سه ماه است داریم التماست می کنیم یه آرایشگاه بروی انگار نه انگار ... باید آدم خوشبختی باشد

جوش آوردم و گفتم نخیر هیچ خبری نیست ، سفری هم در کار نیست ، بابا با یک قهقهه جانانه بهم گفت خودتی!!! و من هم دیدم خوب راست می گوید خودم ام. آخر اینقدر تابلو شده بودم که نگو و نپرس

فکر نمی کردم اینقدر بیقرار بشوم ، ساعتِ 4 شد 5 نیامد. 5 شد 6 نیامد. 6 شد 7 و نیامد و هر چه زنگ زدم و مسیج دادم انگار نه انگار .... امروز پیغام داده گوشی ام را جا گذاشتم و مسموم شده بودم و بیمارستان بستری بودم ... باور کنم؟ باور نکنم؟ اصلا مگه دیگه مهمه؟ آره مهمه ! چرا مهمه؟ نکند هنوز دوستش دارم؟ آره انگار ته قلبم از خواندن پیامش لرزید، پس هنوزم دوستش دارم، با این حساب حتی اگر بفهمم دارد دروغ می گوید به روی خودم نمی آورم حداقل برای این که بفهمد دوستش دارم... اما اگر نفهمید چیکار کنم؟ بگذارم و بروم؟ مگه می توانم؟ آره خواستن توانستن است اما مسأله این است که دلم نمی خواهد . نمی خواهم بگذارم و بروم ... می خواهم یک اعتراف قشنگ بکنم . خیلی دوستش دارم

یکشنبه 4 مرداد 1388 - 1:50:08 PM